DEFENDER OF THE GOOD TIMES

Van oorlogsfront en junglerivieren, tot habitat van luxedieren. Defenders kom je op de meest uiteenlopende plaatsen tegen. Het voertuig is een werkpaard én een paradepaardje. Een box op wielen, die alle grenzen en hokjes overstijgt. Want wie het pad van een lotgenoot kruist, krijgt steevast de glimlach en een Defender nod. Als ware het de bezegeling van een geheim verbond.

Waar komt de aantrekkingskracht van deze ronkende terreinwagen vandaan? En waarom gaat mijn tomboyhart hier - zelfs middenin dit gevoelige klimaat - nu al twintig jaar sneller door slaan? Ik reis terug in de tijd naar Solihull, naar de bakermat van ’s werelds meest iconische 4x4. Een field trip naar de geboortegrond van de ‘Boxy Boy’, in een Defender 90 Adventure. Op zoek naar antwoorden en bandensporen. Verhalen sprokkelend op het strand waar Maurice Wilks hem voor het eerst tekende. Buckle up, boxy.

Into the Docklands

We schepen iets na vijven in op de trage ferry, van Zeebrugge naar Hull. Die vaart maar één keer per dag uit. Te nemen of te laat. We reizen bescheiden met één kajuit, twee boeken en ongelapte ramen in het vooruitzicht.

Het contrast met de werkdag die aan dit vertrek vooraf ging kan amper groter zijn. Hier kromt de klok zich vanzelf een uur terug, en wandelt het boordpersoneel schijnbaar een pas trager, zodat ons ritme geleidelijk aan afgeremd raakt tot het logge tempo van het schip. Als waren we communicerende vaten.

Bij het binnenrijden van de laadruimte valt de buitenwereld stil. De ferry fungeert als laad- en wachtruimte. Een tijdelijke thuishaven voor reizigers, roest, rust en truckers met dust. The pride of Bruges blijkt oude glorie. Het schip werd in maart 1986 voor het eerst te water gelaten. En is zo precies even oud als ik. Ik laat me vertellen dat toeval niet bestaat en dat het schip volgend jaar een facelift krijgt. Ik neem het niet persoonlijk. Drie kleuren tapis plein leiden ons doorheen evenveel scheepsdekken, met hun eigen microkosmossen. Van brasserie en coffee corner, tot kids disco en casino. In de lounge speelt een huiskamerpianist dwars door een reeks bingonummers heen. In de tax free shop betaal je minder voor wat sowieso toch méér zal kosten. Op het dek haal je een frisse neus en windkuif tussen de rokers. Als hier, nu een alien zou landen… Mijn reisgezel hoeft haar zin zelfs niet af te maken. Een grijns volstaat.

’s Nachts schommelt de Noordzee ons in en uit onze slaap. Veertien uur na afvaart stranden we een honderdtal mijl noordwaarts. Engeland in zicht. De haven van Hull. We acclimatiseren snel aan het land van de lefties, en rijden de bootbuik alvast links uit om te tonen hoe wakker we zijn. Toch kan onze bestemming vandaag nog alle kanten uit. De zeewind wakkerde de ontdekkingsreiziger in ons aan. Net goed.

Oude liefde roest niet

We klimmen in onze Defender 90 Adventure en hijsen ons in een vers avontuur. Vrij letterlijk - sommige mensen hebben een touw nodig om zichzelf in de zetels te trekken. Het dashboard bestaat uit twee analoge wijzers en een reeks universele, zwarte knoppen. De deuren sluiten zelden op dezelfde wijze. Er is geen zetelverwarming. Aanbakken of aanvriezen zijn de standaard klimaatopties. Mee neuriën doe je op het geluid van de transfer box en de wind.
Elke Defender heeft zijn toonaard, karakter en achtergrondverhaal. We horen hen rammelen, brullen, spinnen en ademen. We leren hun sterktes, scherpe kantjes en stuiptrekkingen kennen. We aaien en paaien hen als paarden, na een lange rit. We geven hen koosnaampjes. Quite the love affair...

Die obsessieve loyaliteit is precies waar het om draait. De Defender is de wagen die zowel boeren en mijnwerkers, als Ralph Lauren en de Queen vervoert. De wagen die met dezelfde gedienstigheid een ploeg voorttrekt en mijnenveld veiligstelt als de koningin draagt, overleefde de afgelopen decennia quasi onveranderd.
De hoekige wagen oversteeg elke modetrend door zijn tijdloze eenvoud. Een ode aan de nostalgie van de vooruitgang. Hij gaat van nature op in elk landschap én steekt af tegenover zoveel andere auto’s, die met hun aerodynamische lijnen in de loop der jaren steeds meer op elkaar zijn gaan lijken.

Desire paths nemen

In een Defender klimmen is een klassieke, eenvoudigere wereld binnenstappen. Een wereld van avonturiers, ontdekkingsreizigers, doeners en dromers. Een wereld waarin het allerlaatste model meer dan 70 jaar later nog steeds op de allereerste kinderlijke strandschets lijkt. Voor meer dan de helft van de wereldbevolking was dit icoon meteen ook de allereerste auto die ze ooit zagen. Het avonturieren zit tot diep in z'n DNA. De auto blikt onnavolgbaar terug op zeven decennia expedities, humanitaire hulp en hard labeur. Deze wagen liet ons alle uithoeken van de wereld zien, in goede en slechte tijden. Van de Tweede Wereldoorlog tot parelwitte stranden.

En zonder haast of tijdsbesef, zoals op de ferry. Middenin de natuur, en verder afgezonderd van de buitenwereld. Vrijer dan ooit, door een beperktheid in opties. Land Rovers teleporteren je naar een verborgen leef- of werkwereld, voorbij de grenzen van het asfalt. Hier kan je geen gehuchtje voorbijrijden zonder een Defender te spotten, beladen met boerderijspullen of klaar voor eenoutdoor trip.

The road to Solihull

Na een slow trip door het Engelse platteland draaien we Lode Lane op in Solihull. Dé befaamde Solihull Land Rover factory, waar de eerste Land Rover Series I werd gebouwd. Een wagen die de wereld zag en veranderde. Dé plek waar ook deze wagen met de hand gemaakt werd. In 56 manuren, opgebouwd uit meer dan 7000 individuele stukken.
Ondanks het paasverlof bruist het op het fabrieksterrein van het leven. De bakstenen muren van het oorspronkelijke fabrieksgebouwtje dragen nog oude camouflagesporen, die in 1939-45 werden aangebracht om aan de Duitse luchtaanvallen te ontkomen.

Het verhaal begint in de donkere dagen van de Tweede Wereldoorlog, toen Rover er motoren voor de aero engines bouwde. Zeventig jaar geleden tekende Maurice Wilks een auto in het zand, op een strand in Anglesey. Want na de oorlog zochten de Wilks broers naar nieuwe burgerprojecten om de mensen in dienst te kunnen houden. De push saloon cars die ze voor de oorlog bouwden, interesseerden niemand meer, zeker overzees. De achtergebleven oorlogsjeeps hadden hun diensten echter erg bewezen. En de aluminiumvoorraden voor de vliegtuigen lagen er werkloos bij. A match made in heaven, zou blijken. Zijn strandschets zou de inspiratie worden voor de allereerste Land Rover. Wilks wilde een voertuig bouwen dat elk terrein, elke weersconditie of uitdaging zou kunnen doorstaan...

Trip door Memory Lane

Onze gids Dave behoort tot één van de derde generatie arbeiders die zijn hart aan deze wagen en de fabriek verloor. Er werken vandaag meer dan 10.000 mensen. Het Rovergen zit hier in het bloed. De liefde voor de wagen is deel van de lokale trots. Dave rijdt ons rond op de immense site in aangepast Defendervervoer. De fabriek functioneert als een dorp op zich. Met een eigen brandweer- en veiligheidsdienst, crèche, social & sports club en museum. De Range Rover Story Exhibition vertelt het volledige verhaal van de Land en Range Rover. Van de Tweede Wereldoorlog en mid 60’s tot het laatste charme-offensief. Doorspekt met verhalen die te mooi zijn om niet in te willen geloven.

Na 67 jaar gingen de lichten van de laatste Defender uit. Tot 2016 gebruikten de arbeiders decennia-oude werktuigen en technieken, om een oud icoon nieuw leven in de blazen. Binnenkort komt er een nieuwe bloedlijn bij, met de lancering van de nieuwe generatie Defenders. Gids Dave’s ogen blinken als hij het heeft over het zogenaamde ‘Darwin project’- de interne naam voor de nieuwe lijn.

Adventure mode: ON

In het Land Rover Experience center maken we in de namiddag een snelle position switch. We wisselen niet alleen van wagen, maar ook van chauffeurszijde. Na een korte inleiding en risicobriefing in de Adventure Zone stapt Paul aan de passagierskant in. De voormalig ‘arctic rescue instructor’ kent de wagen vanbinnen en vanbuiten. Hij werkte at, sliep en leefde jarenlang in, op en met Defenders, bij temperaturen tot - 40 graden. Vandaag is hij een halve dag lang mijn professionele offroad instructeur. Les 1: vergeet alles wat je weet. En oja, alles zit andersom. No pressure, my dear. Niet veel later stuiteren, spetteren en bulderlachen we over dezelfde Jungle Track waar de Wilks broers 71 jaar geleden hun allereerste prototypes testten. Reisgenoot Katrien gespt de gordel achterin extra stevig vast. In de jungle broeden waterkippen, wroeten dassen, leven ijsvogels, vossen en laat zich soms zelfs een hert zien. Het wekt de magie van de plek nog meer tot leven. Ik waad door diep water, trotseer de modder en leer in diepe geulen en sporen rijden. Dit is een speeltuin voor volwassenen. De auto sleurt ons overal doorheen. What a ride…

Op de Land Track gaat de les stijl bergop, bergaf, rijden we door elephant foot prints, leer ik dwarsliggers nemen en rijd ik voor ik het goed en wel besef een reeks Indiana Jones trappen af. De brug in de Adventure Zone is een oefening in zelfvertrouwen. Ik neem de hindernis tot tweemaal toe, met klamme handjes, maar ook deze gaat als vanzelf. De wagen piept en ronkt als een dier, maar dat schijnt zo te horen. Ik spin tevreden mee.
Tijdens onze cool down/tea time schuift gids Dave nog even bij aan onze tafel. Voor we het weten praten we alweer honderduit over Defenders en motoren. We delen garagefoto’s en reisverhalen. We zijn petrol heads én natuurliefhebbers. Een wankel evenwicht, maar dat kunnen we aan, hebben we vandaag bewezen.
Wanneer we met lichte tegenzin vertrekken, worden we door het hele team uitgezwaaid. De instructeurs en gidsen hebben de charme en erfenis van het merk alle eer bewezen. De grijns laat zich straks moeilijker van mijn gezicht vegen dan de modderstrepen.

Slowdonia

De volgende dag zetten we al vroeg koers naar Snowdonia National Park. Met meer dan 2170 km2 pure natuur is het park het grootste gevrijwaarde gebied in Wales. Hier vind je nog enkele kleine oerbossen, die in Schotland voor 99% werden gekapt.
We wijzigen onze plannen voor een tweedaagse mountain hike, wanneer we meermaals gewaarschuwd worden voor de diefstal van Defenderdeuren en alles wat los te schroeven valt. Sinds de productie van het oude model stopgezet werd, is de wagen nog feller gegeerd goed. We ruilen slaapzak en tent in voor packraft en peddel, en besluiten ’s avonds toch maar netjes naast de wagen te (ont)waken.

Het Minffordd path in Snowdonia National Park vereist het betere kuitenwerk. We hiken een negental km stijl op en neer tot aan het bergmeer. Stenen trappen, mos. Ook de bergpas haalt het tempo omlaag. Na anderhalf uur hijgen en stijgen tijdens het warmste paasweekend ooit gemeten - hence de roestkleurige slopes - lonkt Llyn Cau, een bergplas van acht graden. Easter weekend on the rocks. Normaal is het hier nu maximaal een 15tal graden, vandaag piekt het er 25. De korte broek, die voor de grap in de rugzak verdween, wordt gehesen, mijn lievelingsmuts terug gepropt. Uitpakken en wegsjeezen!

Groener gras

's Avonds strandden we na een tip van een lieve local op een hooggeleden weide vlak langs de kust, amper een steenworp verder. We stoven ons eigen potje en dommelen in met zicht op zee en het geluid van de golfslag. Stilte, vuurtje, vriendschap, vrijheid. Wat wil een mens nog meer?

Wanneer de campspots tijdens het paasweekend allemaal volzet blijken en wildkamperen niet langer een optie is, gaan we met de Defender en onze puppy faces voluit voor het charmeoffensief. We spenderen onze laatste nacht toch het liefst onder de open hemel. Een lieve gastvrouw plooit de regels op z'n Brits en geeft ons een plekje naast het stenen hegje rond hun huis. The pleasure is always theirs.
Op de terugweg naar de haven, stelen de Winnats pass en Hope Valley nog even de show in het Peak District. Zonder meer de mooiste, maar ook drukste passage in dit nationale park in de Midlands. Hier is het gras groener en zijn de schapen indien mogelijk nog talrijker. We wanen ons even in de Schotse Highlands, Shaun the sheepland of de Faroër. We nemen nog een aantal laatste mental pictures en rijden weer helemaal heropgeladen de boot op. Klaar voor een trage terugtocht.

Zelf ook een slow trip down memory lane beleven?